WLGS 20-30 17 oktober 2020
Update: 09-11-2021
Paus ondersteunt geregistreerd partnerschap voor homo stellen!
Wat een doorbraak! Vers van de pers!
Uit de Associated Press van 21 Oktober 2020
"Francis becomes 1st pope to endorse same - sex civil unions"
Een eerste stap in de goede richting.
Misschien worden eerdere hartenkreten dan toch werkelijkheid...
En Trouw meldt een paar uur later het volgende:
TROUW van Za. 17 oktober 2020
Artikel van Maaike van Houten met de mooie titel “Cri de Coeur”.
Cri de coeur - Hartekreet
links:
LHBTi vlag bij de Dominicuskerk te Amsterdam
Hierbij publiceer ik ook het verhaal van Samuel Lee op zijn persoonlijke website. En na deze beide artikelen neem ik onderaan, onder punt 3, alvast een voorschot op mijn persoonlijke ervaringen in de internationale PG Gegenwartsfragen (Projectgroep Actuele Vraagstukken) van de NAK in de negentiger jaren van de vorige eeuw en een vooraankondiging.
Ik ben Samuel Lee zeer erkentelijk dat hij zijn visie met ons deelt.
1. Artikel in Trouw:
Theoloog des Vaderlands: Kerken moeten vergeving vragen voor leed homoseksuelen
In zijn laatste maand als Theoloog des Vaderlands, roept Samuel Lee kerken op het leed te erkennen dat zij homoseksuelen hebben aangedaan, en daarvoor vergeving te vragen. “Waar christenen mensen pijn doen, zie ik geen liefde van God”, schrijft hij in een hartekreet, die hij zaterdag plaatst op zijn persoonlijke website.
Theoloog Lee, docent aan de Vrije Universiteit en pastor in een onafhankelijke Pinksterkerk in Amsterdam-Zuid-Oost, is geschrokken van de ervaringen van homoseksuelen in kerken die hun geaardheid veroordelen, zoals in veel behoudende, evangelische en Pinksterkerken het geval is.
Gelet op zijn eigen Pinksterachtergrond, noemt Lee de oproep aan kerken voor hemzelf een grote stap. In een interview in Trouw zegt hij dat dit onderwerp in zijn kerk en in andere migrantenkerken taboe is. Hij probeert het nu bespreekbaar te maken. Daarbij moet hij behoedzaam opereren: “Als ik binnen mijn kringen in één keer te veel doe, dan gaat het niet lukken en verandert er niks in hun hart.”
In zijn Hartenkreet verwijst Lee naar homoseksuelen die de kerk worden uitgezet, of aangespoord hun geaardheid te veranderen, desnoods door gebedsgenezing of met een therapie. Tot zijn verbijstering hoorde hij ook over zelfdodingen ten gevolge van de afwijzing door de geloofsgemeenschap. Wijzend op verbaal en fysiek geweld buiten de kerk tegen lhbt’ers, schrijft hij: “Een kerkelijke boodschap die leidt tot depressie en suïcide, en kinderen en jongeren die worstelen met hun geaardheid doodsbang maakt, is ook gewelddadig.”
De scheidend Theoloog des Vaderlands noemt zijn oproep nadrukkelijk geen manifest. Dat is hem te activistisch, hij wil een bruggenbouwer zijn. In lijn daarmee wil hij ook geen excuses van kerken, zoals in de politiek vaak wordt gevraagd. Hij vindt dat individuele christenen, kerkgemeenschappen en hun bestuurlijke en geestelijke leiders, schuld moeten belijden en vergeving moeten vragen. In plaats van lhbt’ers ‘demoniseren en uitsluiten’, zouden ze moeten uitspreken dat iedereen welkom is, onvoorwaardelijk.
“Want menselijkheid gaat aan alle geloof vooraf”, zegt Lee, die in de Nacht van de Theologie op 7 november afscheid neemt als Theoloog des Vaderlands.
2. Hier het artikel op de site van Samuel Lee te vinden op zijn blog:
Hartenkreet: Toon verbondenheid met iedereen
Binnenkort vertrek ik als Theoloog des Vaderlands. Een ander persoon zal deze rol overnemen. Voordat ik vertrek wil ik dit verhaal delen met u. Het is allereerst een persoonlijke getuigenis, maar mijn verhaal bevat – in alle bescheidenheid - ook een oproep aan mijn Christelijke broeders en zusters in Nederland.
De afgelopen twaalf maanden ben ik als Theoloog des Vaderlands, door het hele land gereisd. Ik heb geluisterd naar verhalen en levenservaringen van mensen uit verschillende hoeken van de samenleving. Door de Corona-crisis waren er minder lezingen voor me en dat gaf mij - stiekem moet ik zeggen ‘gelukkig’ - meer tijd om mensen te spreken en naar hen te luisteren. Bij allerlei mensen kon ik zo betrokken zijn, en ik kon meevoelen met hun uiteenlopende verhalen; van de gedeputeerden uit het aardbevingsgebied in Groningen tot vluchtelingen uit alle delen van de wereld. Ik voerde gesprekken met andersgelovigen en met niet-gelovigen, met jong en oud. Ik heb gesproken over allerlei actuele en gevoelige onderwerpen zoals racisme, het vluchtelingen-debat, maar het ging vaak ook over het christelijke geloof in het algemeen en de toekomst van de kerk.
In al deze gesprekken heeft één groep mensen in het bijzonder mij erg diep geraakt: de lhbti+- gemeenschap*. De ontmoetingen en gesprekken met deze mensen hebben mijn kijk op het leven verrijkt. Als een onafhankelijk evangelisch- en pinkster geestelijk leider en als theoloog werd ik vooral geraakt door de verhalen, het geduld en de liefde van deze mensen. Ondanks hun seksuele oriëntatie, en ondanks het feit dat ze zich realiseren hoe sommige religieuze mensen de Bijbelteksten lezen en interpreteren, blijven ze van Jezus houden en in God geloven. Ik bewonder hen, omdat ze toch van God blijven houden, ondanks het feit dat ze weten dat hun geaardheid door sommige gelovigen niet wordt geaccepteerd. Ik moet denken aan de tekst in de Romeinen 8:38 “Ik ben ervan overtuigd dat niets ons kan scheiden van Gods liefde...”
Ik heb geluisterd naar verhalen van jonge mensen die letterlijk uit de kerk werden gezet, en voor het oog van de hele kerkgemeenschap geëxcommuniceerd werden. Ze kwamen uit de kast, en worstelden niet alleen met zichzelf, maar ook met een gemeenschap die hen niet wilde accepteren, tenzij ze zich zouden bekeren en probeerden om te veranderen. Ze vertelden mij dat ze tot bloedens toe op hun knieën hebben gebeden om hun geaardheid te veranderen, een onmogelijkheid. Sommige ondernamen een poging tot zelfmoord, anderen slaagden erin zichzelf te doden. Hoe hard het misschien ook klinkt, soms denk ik wel eens: “Hoe kan het, dat de boodschap van de liefde van Christus, zo wordt verkondigd, dat zelfmoord voor degenen die het aanhoren een logische stap wordt?”
Natuurlijk groeien er ook kinderen en jongeren op in een kerkelijke omgeving, die geen worsteling kennen met hun seksuele oriëntatie in relatie tot hun geloof. Wat anderen denken of vinden belemmert hen niet. Gods liefde helpt hen juist om zichzelf te accepteren. Tegelijkertijd is er op allerlei plaatsen toenemend verbaal en fysiek geweld tegen mensen die net als anderen zichzelf willen zijn. Een kerkelijke boodschap die leidt tot depressie en suïcide, en kinderen en jongeren die worstelen met hun geaardheid doodsbang maakt, is ook gewelddadig.
Onvoorwaardelijke liefde van God is voor mij het fundament van geloof. Die onvoorwaardelijke liefde klinkt vaak in kerkelijke woorden, maar de daden kloppen niet altijd hiermee, bijvoorbeeld als het gaat over homoseksualiteit en genderidentiteit. Er klinken dan voorwaarden of veroordelingen of men bezigt kreten als: “we houden van zondaren, maar we haten de zonde”. Als ik de concrete verhalen die ik het afgelopen jaar heb ik gehoord en de pijn van deze mensen tot mij laat doordringen, denk ik: Waar is het “houden van” hier? Wie zijn wij om anderen zondaren te noemen? Alsof we zelf zo heilig zijn.
Dit is een persoonlijke hartenkreet. Ik spreek niet namens een kerk of een organisatie. Ik wil slechts als Theoloog des Vaderlands, mijn solidariteit uiten met iedereen, ook met lhtbi+-mensen. Natuurlijk weet ik wat er in de Bijbel staat, en ik besef dat er verschillende interpretaties zijn van teksten. Maar ik ben me er ook van bewust dat in kerken mensen bewust en onbewust onze lhbti+-medemensen pijn hebben gedaan, beledigd, gedemoniseerd en uit de kerk hebben gezet. Gelukkig gaat het niet over alle kerken. Dat wil ik ook benadrukken. Maar waar christenen mensen pijn doen, zie ik geen liefde van God. Natuurlijk is er vrijheid van geloof maar dat maakt de vraag wat je hiermee doet des te belangrijker. Hoe breng je je overtuiging over? Moet die overtuiging wel voorop staan in gesprek met de mensen die dit betreft. Wat bewerkstellig je hier mee? Wanneer mensen door hun gemeenschap, kerk of familie uitgesloten worden, verdriet ervaren en lijden? Wat doe je dan? Als dit religie is, wil ik dit wel?
Ik geloof in de Bijbel met heel mijn hart. In de Bijbel staat dat ieder mens volmaakt geschapen is naar Gods beeld en gelijkenis. Daarom geloof ik ook in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Ons menszijn gaat aan alles vooraf. Menselijkheid verbindt ons met elkaar. Daarom kan ik niet anders dan elke vorm van discriminatie met heel mijn hart afwijzen.
Als een dominee wil ik zonder aanziens des persoons mijn stem laten horen en naast alle mensen staan, in solidariteit en in liefde. Ieder vorm van geloofsbelijdenis die een ander systematisch pijn doet, die anderen uitsluit, past niet in mijn theologie. Voor deze mensen kom ik op, wat anderen ook geloven of vinden. Jezus veroordeelde religieuze leiders, de hypocrieten die achter de gewaden van hun priesterschap hun corruptie bedekten.
Hoe verder? Het is tijd dat de kerken schuld belijden over dit thema en om vergeving vragen. Maar het gaat het mij niet alleen om woorden over ons tekort schieten in het verleden. We horen nu en morgen, een veilige plek te zijn voor iedereen. Door onvoorwaardelijk van mensen te houden, gewoon zoals ze zijn. Dát is de boodschap van Christus. Dat was ook steeds mijn boodschap als Theoloog des Vaderlands, wie het ook betrof. Misschien maakt dit schrijven mensen boos. Weet dat ik het uit liefde schrijf, ook voor degenen die boos worden. Dat mensen elkaar weten te vinden is mijn drijfveer om dit te schrijven. Om die reden heeft deze tekst de ondertitel gekregen ‘toon verbondenheid met iedereen’, want daar gaat het mij ten diepste om. Het is ook daarom dat ik dit pleidooi niet eindig met een stelling maar met een vraag: “Zijn wij bereid in Christus onvoorwaardelijk lief te hebben?”
In Christus verbonden,
Samuel Lee
Theoloog des vaderlands (2019-2020)
3. Mijn persoonlijke ervaringen:
In de negentiger jaren maakte ik in de NAK deel uit van de internationale werkgroep actuele vraagstukken. Officieel de “Projektgruppe (PG) Gegenwartsfragen”. Wij kregen de opdracht van Richard Fehr, de toenmalige Stamapostel, om een artikel te schrijven over homoseksualiteit. Met omschrijving: hoe wij als kerk de homoseksueel georiënteerde mens stap voor stap een plaats konden geven conform de internationale verdragen voor de mensenrechten. Met groot enthousiasme zijn wij aan deze opdracht begonnen. Na een paar jaar hebben wij na veel arbeid een concept ingeleverd bij de z.g. Koördinationsguppe (KG). Een drietal DApostelen - die bijna als Curie Kardinalen - het werk van werkgroepen beoordeelden. Hun beoordeling viel negatief uit. Wij waren onthutst. Wij hebben duidelijk tegen hun oordeel schriftelijk geprotesteerd. Wij kregen als antwoord van de KG: als de PG hiermee niet akkoord zou gaan, dan zou zij worden opgeheven. Wij hebben bakzeil gehaald in het besef dat het beter is om te blijven streven naar druppelsgewijs voortschrijdend inzicht van dergelijke gremia dan om opgeheven te worden. Na mijn vertrek in 2004 is er volgens mij buiten enkele cosmetische aanpassingen, structureel nog weinig veranderd binnen de NAK. Voor de betrokken LHBTi hoop ik van harte dat hier toch binnen hun kerk verandering zal optreden.
NB - vooraankondiging:
Gezien de actualiteit rondom het boek van Renske Doorenspleet "Apostelkind" ben ik bezig met een de volgende blog "De raakvlakken tussen het Apostolisch Genootschap en de Nieuw-Apostolische Kerk sinds Apostel F.W. Schwar(t)z in de meest brede zin".
Vergt enige tijd...
Gerrit Sepers, Webbeheerder
Slaapbol Klaproos (papaver somniferum)