WLGS 20-11 Start 27 juni 2020
Update: 09-11-2021
De titel van mijn eerste blog luidt "Ik ben mens geworden". Steeds meer kom ik uit mijn schulp. Van Hannah Arendt heb ik geleerd juist het publieke domein te betreden om je zegje te doen. Om met elkaar in dialoog te gaan.
De verworvenheden in onze democratie zijn een groot goed[i]. Daar moeten we zuinig mee omgaan. Daarom heb ik besloten toch hiervoor een apart blog te openen.
Ik zal hier artikelen plaatsen die bij mij ALARM bellen doen rinkelen. Waarbij ik duidelijk het gevoel heb gekregen dat ik dit onderwerp met jullie wil delen. Uiteraard mag je daar constructief op reageren. Ik behoud mij het recht voor om niet-constructieve reacties te verwijderen.
Dinsdag 6 april 2021
Inclusie en diversiteit
Vele kwalificaties zijn er de laatste weken opgehoest om Rutte te typeren bij zijn tienjarig premierschap. Pragmaticus, visieloos, met iedereen kunnen samenwerken, wars van ideologie, crisismanager, gladstrijkend, soepel meebewegend, netwerker. Nog twee termen die ik langs zag komen: teflon-mannetje en geperfectioneerd nihilisme. Al die termen culmineren in het oordeel van een politicus vrij van politiek. En waarom zou hij ook aan politiek doen? We leven toch in een naar zijn eigen zeggen fantastisch land!? Keer op keer heeft hij het herhaald in de afgelopen jaren. Wie het zou durven ontkennen kreeg van hem het advies dan maar op te rotten. Over inclusie en diversiteit gesproken. En daarmee ontmaskerde de politicus Rutte zichzelf schaamteloos. Hij is de politicus van de status quo. Onbegrijpelijk dat dat door het gros der commentatoren getypeerd wordt als politiek-loze politiek. Het gaat immers om ongegeneerd veiligstellen van de gevestigde belangen. Ondanks het feit dat hij van een groot deel van de leden van de Tweede Kamer vorige week na een zeer heftig debat eigenlijk het advies heeft gekregen zelf op te rotten, peinst hij er niet over om te vertrekken. Hij kleeft aan het pluche. Maar toch lijken er nog vele kiezers naar het zich laat aanzien de man weer in het torentje terug te willen hebben. En dat kan nog begrepen worden als een keuze voor het (al of niet welbegrepen eigenbelang) van die kiezers. Per slot van rekening heeft het merendeel van de Nederlanders er geen boodschap dat 1 op de 9 kinderen uit dit fantastische land in armoede opgroeien. Ze hebben geen boodschap aan de Groningers met hun aardbevingsschade, net zomin als aan de gedupeerden van het toeslagenschandaal. De vermogens groeien harder dan de salarissen, het particulier onderwijs maakt overuren, net als de voedselbanken, op de arbeidsmarkt worden civiele en publieksrechtelijke regels met voeten getreden aldus de commissie Borstlap een jaar geleden, speculanten verpesten de woningmarkt en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoezo politiek-loze politiek? Hoezo einde van de slavernij? Hoezo inclusie en diversiteit?
Eenzelfde reflectie geldt in deze Corona tijd voor misbruik van godsdienstvrijheid.
In de NRC van Goede Vrijdag staan twee brisante artikelen over de recente commotie rondom gebeurtenissen in twee kerkelijke gemeenten op Urk en in Krimpen waar ik ook aandacht aan heb geschonken bij mijn laatste blog over de dienst in de Dominicus op Palmzondag Zondag 28 maart 2021.
Bij Malta hebben twee Spaanse reddingswerkers op 27 maart 2021 op volle zee uit een houten boot 38 migranten van diverse nationaliteit in de reddingsboot opgenomen: een signaal van solidariteit en barmhasrtigheid. (The Atlantic, 3 april 2021)
Allereerst het Artikel van Stefan Paas, de vroegere Theoloog des Vaderlands:
“Misbruik van godsdienstvrijheid is geen aanleiding voor inperking grondrechten”
De genoemde illiberale reflex moet natuurlijk wel in een historisch perspectief worden geplaatst. Stefan Paas stelt dat de kennis over religie in een seculariserend land gering is. Zonder de bal te willen terugkaatsen dient wel opgemerkt te worden dat de geschiedenis van vele grote en kleine religieuze instituties in de loop van de eeuwen in onze Europese geschiedenis bol staan van machtsmisbruik. De werelden van de orthodox protestantse richtingen en de geseculariseerde mensen zijn totaal van elkaar vervreemd. Maar in het kader van de gedachte over inclusie en diversiteit deel ik zijn opmerkingen in het artikel zeer zeker.
En dat geldt ook voor het andere artikel met de titel: “Religieuze opvattingen mogen er zijn, ook die van een minderheid” van T. G. Heemskerk en G. van Veldhuizen.
Hierbij de beide links:
Graag wil ik de lezer ook attenderen op het volgende:
Op 6 mei aanstaande organiseren de Amnesty werkgroepen Amersfoort en Leusden een onlineavond over diversiteit en inclusie. Met als gastspreekster Kathleen Ferrier, deskundige op het gebied van ontwikkelingssamenwerking, mensenrechten en diversiteit.
Onze groepen zien met zorg dat we in een maatschappelijk onrustige tijd leven, waarin het ene mensenrecht schuurt tegen het andere; godsdienstvrijheid versus de vrijheid van seksuele voorkeur, het recht op demonstratie versus het recht van de pers op de vrije nieuwsgaring.
Voordat Kathleen Ferrier in 2002 Kamerlid werd voor het CDA als woordvoerder voor internationale samenwerking, onderwijs, gezondheidszorg en sociale zaken. werkte ze als deskundige op het gebied van ontwikkelingssamenwerking in onder andere Chili en Brazilië. Na haar afscheid van de actieve politiek in 2012 woonde en werkte zij vijf jaar in Hong Kong. Sinds 2019 is ze voorzitter van de Nederlandse Unesco Commissie. Kathleen Ferrier is de jongste dochter van de eerste Surinaamse president.
digitale inloop: 19:45 uur, online programma 20.00-21.00 uur
twee uur voor aanvang staat de link op
6. Zaterdag 26 september 2020:
De constitutionele democratie is in handen van Donald Trump in groot gevaar.
Illustratie uit The New York Review of Books - Foto van Anders Nilsen
Uitspraak van de beroemde President Abraham Lincoln:
"You cannot escape the responsibility of tomorrow by evading it today"
Deze president heeft in bijna 4 jaar tijd alleen maar de democratische instituties ondermijnd. Al bijna 244 jaar worden de democratische waarden in ere gehouden. Hij dreigt de meest heilige afspraak om een vredige transitie van de macht na een presidentsverkiezing te saboteren.
Het verwachte overlijden van de icoon van mensenrechten, Opperrechter in de Supreme Court, Ruth Bader Ginsburg, wordt helemaal overschaduwd door het machtsspel dat Trump en de Republikeinse Partij ( = Grand Old Party) ten tonele voeren om de Amerikaanse samenleving de eerstkomende generaties naar hun hand te kunnen zetten.
Als eerbetoon plaats ik hier haar foto. Zij heeft tot haar laatste snik als rechter gewerkt. Want zij wist wat er komen ging…. Zij was bij vele Amerikanen zeer geliefd. En ook in Nederland een graag geziene gast.
Vrijdag 18 september 2020 overleden op 87 jarige leeftijd
Al eerder hebben twee geleerden van de Harvard University in Boston het boek “How Democracies die” geschreven over de situatie in de Verenigde Staten. Te weten Steven Levitsky en Daniel Ziblatt. Een echte bestseller! Zeer helder geschreven en ook goed onderbouwd. Een aanrader. Helaas niet in het Nederlands verkrijgbaar.
Uitgegeven bij Broadway Books, New York, 2018. ISBN 978-1-9848-3 en het ebook ISBN 978-1-5247-6295-7
Een vooraanstaand Zwitsers politicoloog en filosoof, Urs Altermatt, heeft al eerder ook een poging gewaagd kenmerken van rechts extremistische ideëen te formuleren in de Neue Zürcher Zeitung. Volgens hem gaat het om een fenomeen met vaste bestanddelen die zich echter, afhankelijk van land, regio en zelfs individuele politicus, wisselend manifesteren.
Wat zijn die bestanddelen?
Agressief nationalisme en/of etnocentrisme, dat zich uitdrukt in xenofobie en vreemdelingenhaat. Racisme, meestal gefundeerd op een biologisch getinte wereldbeschouwing, terugkerend in etnisch/culturele discriminatie.
Antisemitisme, dat zich vertaalt in een open of bedekte vijandelijke houding tegenover het joodse volk alsmede in een relativering van nazi-misdaden uit het verleden.
Autoritarisme, strevend naar een krachtige leidersfiguur en een sterke staat. Een anti-egalitaristische maatschappijopvatting waarbinnen een hiërarchische, ‘organische' ordening domineert.
Nadruk op de volksgemeenschap en de culturele homogeniteit daarvan. Een antipluralistische opvatting over politiek en samenleving, samenhangend met een wantrouwen tegen de democratie.
Acceptatie van geweld als middel om sociale en politieke conflicten te beslechten.
Een demagogische spreekstijl waarbij politieke tegenstanders verbaal worden besmeurd. Absolutistische aanspraken op de waarheid, die maatschappelijke tolerantie sterk bemoeilijken.
Aan bovenstaande kenmerken voldoet m.i. Donald Trump c.s. grotendeels. Al deze punten worden ook in het boek “How Democracies die” beschreven.
Tot slot nog drie interessante reacties:
A. Vandaag is onderstaand artikel verschenen over haar opvolgster Amy Coney Barrett in dit degelijke weekblad: “The Atlantic” van 26 september 2020:
“The True Victors of Trump’s Supreme Court Nomination”
Amy Coney Barrett’s ascension is a triumph for the conservative legal movement.
B. en een artikel uit “The Guardian” over haar sektarische achtergrond. Lidmaatschap van een charismatical renewal group. In Malta heb ik ooit ook kennisgemaakt met de groep rond Mario Capello.
https://www.theguardian.com/us-news/2020/sep/26/amy-coney-barrett-supreme-court-donald-trump-people-of-praise?utm_term=37bf807de9ee8a3e6c54772f30c228e1&utm_campaign=GuardianTodayUS&utm_source=esp&utm_medium=Email&CMP=GTUS_email C. een emotioneel pleidooi voor de democratie van Amy Klonuchar, democratische senator voor de staat Minnesota. Over goed en kwaad gesproken....
het zwarte gat
5. Woensdag 16 september 2020:
En hoe Rob Wijnberg van "De Correspondent" naar Trump en zijn trawanten kijkt.
Een prachtig artikel en hoe 't niet moet in Europa..
De USA, ooit het land met de onbegrensde mogelijkheden. Nu nog? Het wordt steeds meer zichtbaar dat de democratie aldaar verder afglijdt naar een autocratie.
De schrijver verwoordt deze verontrustende zorg in heldere bewoordingen. Oordeel zelf:
De Verenigde Staten zijn een autocratie in wording. Dat vraagt om een fundamenteel ander soort journalistiek. Journalistiek die niet draait om nieuws maken, maar om het verdedigen van de democratie.
Beste nieuwsmedia, versla de VS niet langer als een democratie
Beelden door Thomas Kuijpers (voor De Correspondent)
Het probleem met de val van een democratie is dat hij niet gebeurt, zoals een hoosbui of storm, maar zich ontvouwt, zoals de opwarming van het klimaat.
Vrijheden worden niet geschrapt, ze worden ingeperkt en aangetast – totdat ze eroderen. Grondrechten worden niet afgeschaft, ze worden ondermijnd en met voeten getreden – totdat het privileges zijn. Waarheden worden niet verboden, ze worden beschimpt en betwist – totdat iedereen zijn eigen waarheid heeft.
Een democratie struikelt niet, ze glijdt af.
Het probleem met nieuws is dat het vooral oog heeft voor wat er gebeurt en veel minder voor wat zich ontvouwt. Nieuws toont de wereld ten diepste als waanzin en willekeur, ongevoelig voor structuur en patroon. Nieuws is als een dagboek zonder geheugen of toekomstperspectief: het vertelt over vandaag, terwijl het gisteren alweer vergeten is en doet alsof morgen niet bestaat. Nieuws waarschuwt, waarschuwt, waarschuwt, maar vergeet onmiddellijk weer waarvoor – en leert zodoende niet van zijn eigen sirenes.
Al vier jaar lang, sinds het aantreden van Donald J. Trump als president, wreekt deze tekortkoming van nieuws zich als nooit tevoren.
Al vier jaar lang is het nieuws uit de Verenigde Staten wat je krijgt als je een Noord-Koreaanse obsessie met het staatshoofd combineert met het verdienmodel van Rupert Murdoch. Een krankzinnige persoonlijkheidscultus met reclameblokken tussendoor. Een presidentiële hypnose, mede mogelijk gemaakt door Procter & Gamble en Amazon.
Al vier jaar is het nieuws uit de VS wat je krijgt als je een Noord-Koreaanse obsessie met het staatshoofd combineert met het verdienmodel van Rupert Murdoch
Een totalitaire twittercratie waarin we van incident naar rel, naar tweet, naar calamiteit, naar krankzinnigheid, naar leugen, naar crisis, naar verbazing, naar uithaal, naar moddergevecht, naar belediging, naar complottheorie struikelen, terwijl we de consequenties van het patroon – het afglijden – niet onder ogen durven te zien.
Het verontrustende verhaal achter deze nieuwschaos is het verhaal van een land dat enkel nog democratie in naam, kleptocratie in werkelijkheid en autocratie in wording is.
Een land dat zijn publieke sfeer in veertig jaar tijd zag afbrokkelen tot neoliberaal gruis. Dat zijn grootste conservatieve partij zag transformeren in een feitenvrije sektarische beweging. Dat de kloof tussen arm en rijk, zwart en wit, stad en platteland zo groot zag groeien dat het alleen nog in naam Verenigd is. Dat hoogstens nog bijeengehouden wordt door versleten mythes – over vrije verkiezingen, over sociale mobiliteit, over aanzien in de wereld. Over zichzelf.
Of zoals wijlen komiek George Carlin eens zei: ‘It’s called the American Dream for a reason. You have to be asleep to believe it.’
Amerika, een republiek waar ‘publiek’ uit is gesloopt
Nu zou het een misvatting zijn om te denken dat de teloorgang van de Amerikaanse democratie werd ingezet in november 2016 met de verkiezing van Trump als president. Integendeel, de intrek van de eerste openlijke kleptocraat in het Witte Huis is eerder de vervolmaking van de afbraak dan het begin ervan.
Begonnen als diefstal, gebouwd op slavernij en bij elkaar gehouden door zelfbedrog, groeiden de Verenigde Staten in 250 jaar uit tot het rijkste arme land Eerder schreef ik deze column over waarom je de VS het rijkste arme land van de wereld kunt noemen.in de geschiedenis van de mensheid. Een land met geweld in zijn DNA, racisme in zijn genen en een volstrekt mythisch zelfbeeld als nationale identiteit.
Een land met het hoogste bbp ter wereld,waar veertig miljoen inwoners onder de armoedegrens leven.De enige geïndustrialiseerde natie op aarde zonder universele gezondheidszorg, noemenswaardige sociale zekerheid of fatsoenlijke oudedagsvoorziening. Het enige vrije land waar één op de veertig volwassenen achter tralies zit opgeslotenen meer wapens in omloop zijn dan er mensen wonen.De enige westerse economie waar de rijkste drie inwoners meer kapitaal bezitten dan de armste helft van de bevolking.
De Verenigde Staten zijn, kortom, een land zonder sociaal contract. Een republiek waar ‘publiek’ uit is gesloopt. Geleid door een politieke partij die geen partij meer mag heten.
Want, ook al zijn veel journalisten nog steeds geneigd haar zo te noemen: de Republikeinse partij is geen politieke partij meer, maar een sektarische beweging. Een transformatie die haar wortels kent in een steeds innigere alliantie met de zakelijke elite van het land, gekoppeld aan een steeds ideologisch-radicalere identiteitspolitiek.
Inmiddels, stellen politicologen Thomas E. Mann en Norman J. Ornstein, is de partij een ‘radical insurgency’ – een radicale groepering die ‘ideologisch extreem’, ‘compromisloos’ en ‘onbewogen door feiten’ is geworden. Er bestaan bijna geen gematigde Republikeinen meer:
Dat is ook niet nodig, want er is geen sprake van echte volksvertegenwoordiging. Ten grondslag aan haar machtsbasis ligt enkel de illusie van een democratisch mandaat. Met ‘vrije’, ‘eerlijke’ verkiezingen heeft het Amerikaanse schouwspel dat iedere vier jaar onze voorpagina’s beheerst in ieder geval weinig te maken.
Tientallen miljoenen dollars heb je nodig om überhaupt als kandidaat voor het presidentschap in aanmerking te komen, minstens een half miljard dollar kost het om de pr-campagne te financieren die kans geeft op een overwinning. Geld dat grotendeels moet worden opgehaald bij ’s lands grootste zakenbanken, technologiereuzen, farmaceuten, oliebedrijven en individuele miljardairs, die zich daarmee van hun politieke invloed verzekerd weten.
Met ‘vrije’, ‘eerlijke’ verkiezingen heeft het Amerikaanse schouwspel dat iedere vier jaar onze voorpagina’s beheerst weinig te maken
De overwinning die met die honderden miljoenen aan lobbygeld wordt gefinancierd, kan dan ook nauwelijks representatief voor de Amerikaanse bevolking worden genoemd. Voor de goede orde: geen enkele democratie is perfect – allemaal kampen ze met ongelijkheden en machtsconcentratie; elites hebben dan ook per definitie meer invloed dan de rest van de bevolking. Maar bijna nergens is de kloof tussen de politieke voorkeuren van gewone kiezers Eerder schreef Zaid Jilani dit inzichtelijke stuk over de kloof tussen de opvattingen van de elite en die van de rest van de bevolking in de VS.en die van de elite zo groot als in Amerika. En bijna nergens is de verkiezingsuitslag ook zo verschillend van de daadwerkelijke stemming.
Want de uiteindelijke uitslag is niet gebaseerd op uitgebrachte stemmen, maar op kiesmannen – een systeem dat in ruil voor de afschaffing van de slavernij zwaar in het voordeel van de zuidelijke, dunstbevolkte staten is ontworpen. En dat door middel van een proces genaamd gerrymandering iedere verkiezing weer doelbewust nóg minder representatief wordt gemaakt.
De verkiezingsopkomst in de VS behoort dan ook tot de laagste in de geïndustrialiseerde wereld. Bijna de helft van de kiesgerechtigden komt niet opdagen. Dat is niet alleen een gevolg van politieke apathie, maar ook van doelbewuste kiezersonderdrukking. Miljoenen veelal arme, zwarte, laagopgeleide Amerikanen wordt het systematisch onmogelijk gemaakt hun stem uit te brengen. Wie het nog wel waagt, eindigt meestal in een ondraaglijk lange rij.
Amerika mist dus zo’n beetje alles wat een democratie nodig heeft om te functioneren: een sociaal contract, een representatief kiesstelsel, vrije en eerlijke verkiezingen, democratisch opererende partijen, een universeel stemrecht.
In plaats daarvan heeft het een verkiezingsdrempel van honderden miljoenen dollars, een ijzeren greep van het grote geld op het politieke proces, een volledig uit het lood geslagen kiesstelsel en een ontmoedigd, gesaboteerd electoraat.
Democratie? Welke democratie?
De verwezenlijking van Amerika als kleptocratie
Zo bekeken is de opkomst van Donald J. Trump tot het centrum van de Amerikaanse macht geen vreemde afwijking, maar eerder een volstrekt logisch gevolg van een al decennia voortschrijdende ontwikkeling.
Een land zonder notie van algemeen belang, groot geworden op uitbuiting, bijeengehouden door een leugen, krijgt uiteindelijk een leider die daar perfect bij past: een leider zonder coherente ideologie, gedreven door zelfverrijking, schatplichtig aan geen enkele waarheid.
Een land zonder notie van algemeen belang, groot geworden op uitbuiting, bijeengehouden door een leugen, krijgt uiteindelijk een leider die daar perfect bij past
Nieuw is wel hoe openlijk kleptocratisch de VS zijn geworden. Achter de onnavolgbare grillen van Trumps persoonlijkheid en politieke agenda is immers één consistentie te ontwaren: de systematische verrijking van hemzelf, zijn familie en de elite waartoe ze behoort – en de schaamteloosheid waarmee dat gebeurt.
Dat patroon tekende zich al vanaf dag één af. Op de allereerste persconferentie als president nam Trump plaats achter de katheder en wees naar een tafel vol stapels papier. Daar, in mappen vol documenten, stond beschreven hoe hij afstand deed van zijn zakenimperium, verklaarde hij.
De papieren waren, zo bleek later, blanco.
Op de lege vellen die zijn eerste officiële leugen als staatshoofd vormden zouden letterlijk meer dan twintigduizend aantoonbare leugens bijgeschreven worden.
Ondertussen sluisde Trump tientallen miljoenen dollars aan Amerikaans belastinggeld naar de eigen zakelijke rekeningen. Tussen 2015 en 2018 alleen al vloeide meer dan 16 miljoen dollar aan campagne- en belastinggelden naar Trumps eigen bv’s. Overnachtingen van de president in zijn eigen hotels brachten zeker een miljoen aan belastinggeld in het laatje. De Amerikaanse veiligheidsdienst betaalde in diezelfde hotels tot wel 650 dollar per kamer per nacht om de president te beveiligen, resulterend in tonnen aan extra belastinggelden voor de Trump Organization.
Ook stelde Trump directe en aangetrouwde familieleden in – om de regels tegen nepotisme te omzeilen: onofficiële – machtsposities aan:dochter Ivanka Trump werd senior advisor van de president, evenals haar echtgenoot Jared Kushner; Andrew Giuliani, zoon van Trumps advocaat, werd speciaal assistent. Zonen Don Jr. en Eric Trump kregen de macht over de Trump Organization en verkochten sinds de inauguratie van hun vader voor meer dan honderd miljoen dollar aan vastgoed – in deals die in sommige gevallen door de Trump-regering zelf moesten worden goedgekeurd.
Diezelfde familieleden maakten van de Republikeinse Nationale Conventie, de belangrijkste bijeenkomst van de partij, ditmaal een parade der kleptocratie: zes van de twaalf sprekers (!) droegen de achternaam van de president.
Ondertussen sneed Trump zes miljard dollar uit het federale budget voor sociale woningen – een directe concurrent voor zijn eigen vastgoedimperium – en verlaagde hij de algemene belastingen met bijna 1.500 miljard dollar, waarvan meer dan een derde ten goede kwam aan de rijkste 1 procent van de Amerikanen – multimiljonairs als hijzelf dus. 70 procent van de belastingverlaging vloeide in de zakken van de rijkste 20 procent van het land.
Als kers op de kleptocratische taart verleende Trump presidentiële gratie aan 25 veroordeelde criminelen – bijna allemaal vrienden, bekenden en politieke aanhangers, en bijna allemaal ongewoon vroeg in zijn presidentschap, als signaal aan zijn inner circle dat die niets van de wet te vrezen heeft.
‘Geen enkele president heeft de macht der gratie zo overduidelijk ingezet voor het eigenbelang’, aldus toezichthouders, wier waarschuwingen in het luchtledige verdwijnen nu Trump de waarborgen op machtsmisbruik eigenhandig op een zijspoor heeft gezet.
Case in point? De minister van Justitie zelve voorkomt op dit moment dat de president kan worden aangeklaagd voor verkrachting, in een politieke inmenging in de rechtsgang die zelfs naar Amerikaanse maatstaven ongeëvenaard kan worden genoemd.
Democratie in het donker, achter een gordijn genaamd nieuws-als-altijd
Al deze zaken zijn, stuk voor stuk, bericht voor bericht, in het nieuws geweest.
Sterker nog, zelfs het patroon is niet onopgemerkt gebleven.
Niets voor niets adopteerde The Washington Post na het aantreden van Donald Trump als president de slogan Democracy Dies in Darkness – de eerste slogan in de geschiedenis van de krant, verwijzend naar een uitspraak van haar beroemdste onderzoeksjournalist Bob Woodward, die het Watergate-schandaal onthulde.
Inmiddels is dat niet alleen een slogan, maar dagelijkse berichtgeving. Het werk van The Posts eigen David Fahrenthold, The New York Times-collega’s David Barstow, Susanne Craig en Russ Buettner en ProPublica-onderzoekers Andrea Bernstein, Katherine Sullivan en anderen, heeft velen al tot de conclusie gebracht: Amerika is een kleptocratie full stop.
En terwijl een pandemie ongehinderd over het land raast, een diepe economische crisis in de maak is en de spanningen op straat zienderogen toenemen, moedigt de president openlijk aan tot geweld, politiseert hij het ministerie van Justitie en de federale politie voor eigen gewin en trekt hij de legitimiteit van de volgende verkiezingen alvast in twijfel.
Signalen die maar één kant op wijzen: Amerika is hard op weg een autocratische staat te worden.
Wie daarvoor waarschuwt, is per definitie een alarmist. Óf je blijkt ongelijk te hebben, óf je bent te laat. Want een democratie valt niet, ze glijdt af. Haar ondergang laat zich dus niet voorspellen, maar openbaart zich altijd als wijsheid achteraf.
Als een vrije pers het licht is, dan zijn een paar van haar meest hardnekkige gewoonten het gordijn dat ervoor hangt
Dat de waarschuwing nog gegeven kan worden, geeft aan dat het niet te laat is. Een vrije pers is inderdaad het licht dat een democratie in leven houdt. Maar als een vrije pers het licht is, dan zijn een paar van haar meest hardnekkige gewoonten wel het gordijn dat ervoor hangt.
Er is een populaire theorie die het Amerikaanse nieuwslandschap in twee kampen onderverdeelt: links-liberale en rechts-conservatieve media.
En inderdaad, wie tussen Fox News en CNN heen en weer gaat, of tussen Breitbart en The New York Times, gaat van Mars naar Venus en terug. Zelfs de zwaartekracht is er verschillend. Wie op welke planeet de duivel is en wie de messias, laat zich raden.
Er zit dan ook veel waarheid in de theorie. Maar omdat de theorie vooral de nadruk legt op de verschillen tussen de nieuwsmedia, blijft buiten beeld wat ze gemeen hebben.
Onder de oppervlakte van de tegenstellingen ligt namelijk een fundamentele overeenstemming: een gedeelde definitie van nieuws. Simpeler gezegd: linkse en rechtse media praten verschillend over dezelfde dingen. Namelijk: sensationele, uitzonderlijke, negatieve, recente gebeurtenissen. Crazy, unusual, bad things that happened today.
Actualiteit keer afwijkendheid tot de macht verontwaardiging.
Niet voor niets stelt Masha Gessen, Russisch-Amerikaans journalist en een van ’s werelds meest vooraanstaande experts in de werking van autocratische regimes, in het boek Surviving Autocracy dat de media ‘Trumpisme niet moeten verslaan als nieuws, maar als een systeem’.
Nog altijd is de fabrieksinstelling van veel nieuwsmedia dat ze een democratie verslaan in plaats van een autocratie in de maak. Nog altijd gaan ze naar de dagelijkse White House Press Briefings alsof het gewone persconferenties zijn in plaats van een manier om systematisch leugens en misinformatie te verspreiden.
Een autocratie in wording vraagt om fundamenteel andere journalistieke mores en praxis
Nog altijd citeren ze die leugens in koppen en artikelen alsof het uitspraken van legitieme overheidsbronnen zijn in plaats van opzettelijk misleidende propaganda uit de mond van zogenaamde woordvoerders. Nog altijd verwarren ze onpartijdigheid met ‘false balance’ alsof elke waarheid in het midden ligt.Dit artikel van persbureau AP is een perfect voorbeeld van ‘false balance’.
Nog altijd zenden ze Trumps campagnerally’s live uit, terwijl ze weten dat daar opgeroepen wordt tot geweld, complottheorieën worden verspreid en de volksgezondheid in gevaar wordt gebracht (weet u nog: Trump die adviseert bleekmiddel te injecteren tegen het coronavirus?).
Nog altijd noemen ze de Republikeinen een partij, hun bijeenkomsten conventies en hun leugens verkiezingsbeloften. Nog altijd blijven ze hopen op ‘presidentieel’ gedrag van hun leider, alsof een terugkeer naar het oude normaal ieder moment aanstaande is.
Nog altijd zeggen ze ‘het Witte Huis’ alsof het dezelfde betekenis heeft als vroeger.
Maar, zoals hoogleraar journalistiek Jay Rosen stelt: ‘There is no White House. Not in the way journalists came to use that term. [...] Those words, “the White House” are still used, but there is no clear referent. The metonymy broke.’
Een verkiezing over de democratie zelf
De realiteit is dat we niet langer verslag kunnen doen van de Amerikaanse politiek, en van deze verkiezingen in het bijzonder, door het prisma van nieuws-als-altijd. Een autocratie in wording vraagt, zoals professor Rosen ook betoogt, Veel van mijn ideeën hierover zijn gebaseerd op het werk van professor Jay Rosen. Lees er meer over op zijn blog Pressthink.om fundamenteel andere journalistieke mores en praxis.
Journalistiek waarin geen plaats is voor bothsidism – het veinzen van ‘neutraliteit’ door de politiek voor te spiegelen als een conflict tussen twee gelijkaardige partijen. Journalistiek waarin leugens niet eerst worden verspreid als ‘citaat’ om pas later ontkracht te worden in een factcheck. Journalistiek waarin doelbewuste propaganda en misleiding niet langer ‘persconferentie’, ‘briefing’ of ‘conventie’ worden genoemd.
Journalistiek, kortom, waarin nieuwsmedia zich niet zozeer verenigen in een gedeelde obsessie met nieuws-maken, maar in een gezamenlijk verdedigen van de democratie.
Want op het stembiljet staan niet langer links of rechts, progressief of conservatief, Trump of Biden. Op het stembiljet staan de verkiezingen zelf.
Link:
4. Vrijdag 28 augustus 2020 - In de stad Groningen wordt vandaag "Bommen Berend" gevierd. De bevrijding van de stad in 1672 na de belegering door de Bischop van Münster. Dat waren nog eens tijden! Een geestelijke aan het hoofd van een leger.
Wij hebben in onze Groningse periode deze dag altijd met veel plezier gevierd. Een echt volksfestijn.
Terug naar onze roerige tijden. De verkiezingen in de USA houden ons ook allemaal bezig. Ook al lijkt de voorsprong van de Democraat Biden riant, ingewijden zijn er lang niet zeker van dat Trump niet herkozen wordt. Voor de democratie een waar doemscenario. Zoals in de onderstaande bijdrage van zaterdag 22 augustus beschreven is ook hij als een giftig leider te beschouwen. Dagblad Trouw wijdt vandaag nog een mooie cartoon aan het fenomeen Trump. Beelden zeggen soms nog meer dan woorden.
3. Zaterdag 22 augustus 2020:
"A toxic leader truly believes that people are meant to serve HIM"
Niet alleen in de politiek komen 'toxic leaders' voor, ook in religieuze stromingen...
In de Israëlische gezaghebbende krant "Haaretz" van 20 augustus 2020 staat een uiterst interessant artikel van Ayelett Shani, in gesprek met emeritus hoogleraar psychologie, Micha Popper. Bij mij zijn bij het lezen hiervan direct een aantal alarmbellen afgegaan. Niet alleen als ik denk aan de persoon genoemd in punt 2. Maar ook aan leiders in de NAK.
Één springt er heel duidelijk uit: Stamapostel J.G. Bischoff. Ik kan deze gedachte staven aan de hand van vele artikelen in diverse bladen uit vroeger jaren, uit een verslag van de voormalig DAp. Peter Kuhlen, dat pas na vele jaren geopenbaard mocht worden ( zal ik in een ander artikel ook doen), uit zijn autocratisch optreden waarbij hij geen enkele inmenging heeft geduld. Ja zelfs een Oudste die met JGB heeft gebotst over fundamentele zaken, is door hem geëxcommuniceerd inclusief alle broeders en zusters uit dat district. Kortom geen verbindende Stamapostel, niet inclusief denkend en handelend zoals we uit de Evangeliën in het Nieuwe Testament gewend zijn te lezen over het optreden van Jezus Messias. Onder zijn leiding zijn vele mensen ernstig beschadigd. Zelfs tot in de tweede generatie!. Ook het imago van de kerk heeft hierdoor ernstige averij opgelopen. Zij is in een verkeerd vaarwater terechtgekomen. Ver verwijderd van het oorspronkelijke gedachtengoed van de Apostelen in de Katholiek Apostolische Gemeente, die daadwerkelijk opengestaan hebben voor oecumene[i].
Quotes:
a. Not every charismatic leader is a toxic leader, but all toxic leaders are charismatic leaders.
b. When he talks to his audience in terms of survival, salvation and redemption, he is also marking the enemy for them, domestically or externally ( SIC!).
c. That motif is also a lie -he doesn't really save anyone....
d. Logic says, then, that societies in which there is a public that is excluded or discriminated against are more prone to toxic leadership.
e. It's also interesting that the leader himself need not to belong to the deprived public, suffice it that he fans feelings of discrimination.
f. Clearly. After all, there is no one to replace him, and even if he fails, it's only a sign that someone else would have failed worse...
g. When we fall in love, we attribute a whole world of qualities to the person we love, we elevate them, until they become larger than life. That’s the mental state of those who follow the charismatic leader.
h. In his personal life, Hitler was a completely different person – lonely, haunted, anxious – but on the stage he was a star. He discovered how much strength he had when he spoke before an audience, and his life filled up with meaning.
Lees en oordeel zelf:
of deze file:
[i] Zie het boek van R.F. Edel “Auf dem Weg zur Vollendung der Kirche Christi, die oekumenische Sendung der katholisch-apostolische Gemeinden an die Gesamtkirche Jesu Christi dargestellt in Leben und Wirken des Prof. Dr. Heinrich W.J. Thiersch“. Uitgave van oekumenischer Verlag Dr. R.F. Edel – Marburg an der Lahn, 1971.
Heinrich Thiersch heeft in de KAG het ambt van Engel gedragen, vergelijkbaar met het huidige ambt van Opziener cq Bischof in de NAK. https://nl.wikipedia.org/wiki/Heinrich_Wilhelm_Josias_Thiersch https://de.wikipedia.org/wiki/Heinrich_Wilhelm_Josias_Thiersch https://en.wikipedia.org/wiki/H._W._J._Thiersch
Passiebloem
2. Zondag 19 juli 2020:
"The President Is Shilling Beans" - lees en huiver
Wij zijn al zo gewend aan het bizarre gedrag van de huidige president van de VS dat we na vier jaar nergens meer van opkijken. We halen onze schouders over hem op. Maar onderwijl holt deze President alle democratische waarden in zijn land uit. De democratie verkeert in staat van ontbinding en is in een diep coma terecht gekomen. The New Yorker heeft 16 juli onderstaand artikel gepubliceerd. Weldenkende Amerikanen halen hun schouders niet op en kijken met zorg uit naar november 2020 als in de VS verkiezingen worden gehouden:
The President Is Shilling Beans
By Masha Gessen - July 16, 2020
Donald Trump is changing the office beyond recognition, and he is doing it in plain view.Source: realdonaldtrump / Instagram
The President and his daughter Ivanka have been using their social-media accounts to advertise canned beans. On Twitter, she posed with a can of Goya black beans in her right hand, her left hand held as though cradling an imaginary cloud beneath the product. On Instagram, he sat at the Resolute Desk in the Oval Office, stars, stripes, and gold velvet curtains behind him, and Goya products arrayed in front of him. He held both thumbs up. In between attacking Joe Biden and the Times and touting his success at fighting the MS-13 gang, Trump tweeted, “.@GoyaFoods is doing GREAT. The Radical Left smear machine backfired, people are buying like crazy!” The First Family is fighting back against calls for a boycott of Goya after the company’s C.E.O., Robert Unanue, praised the President during a White House event last week.
“This one’s got everything: the Trump family, using official office to promote a private business, rewarding political allies with business help from the White House,” Noah Bookbinder, the executive director of Citizens for Responsibility and Ethics in Washington, a watchdog group, tweeted. “So much corruption in one post, and likely a violation of ethics rules.” (According to the Department of Justice, “An employee’s position or title should not be used to coerce; to endorse any product, service or enterprise; or to give the appearance of governmental sanction.”) But corruption may not be the best term to describe this spectacle. The word implies something illicit, hidden from the public; the remedy for “corruption,” in political discourse, is usually “transparency.” The Trumps are, without a doubt, corrupting the Presidency in the sense that they are changing it beyond recognition, but they are doing it in plain view.
On the face of it, the shilling for beans is trolling. Like Trump’s lies, it’s a demonstration of power—he is saying, in effect, No matter how absurd, how blatantly false, how clearly spiteful and meaningless my statement or picture or post might be, you have no choice but to engage with it, because I am the President. Here, he wins every time: we do engage with his latest outrage, because ignoring it is the worse option.
As abuse of power goes, though, advertising Goya is almost negligible: smaller than the Ukraine scandal, or making pandemic aid to states conditional on loyalty and gratitude to the President, or threatening to withhold funding to school districts that do not reopen for in-person instruction. We’ve learned to move past Trump’s use of the Presidency as a protection racket and extortion machine—and we’ll move past Goya, too. But where will that take us?
When I’m at a loss for words to describe our political reality, I look to the work of Bálint Magyar. He is the Hungarian sociologist who has pioneered and systematized a language that political science can use to describe contemporary demagogues and the regimes they create. More than a decade ago, he described the Mafia state, a distinct political system built around a patron who distributes money and power. A year and a half ago, he told me that Trump acts “like a Mafia boss without a Mafia”: he couldn’t turn the United States into a Mafia state, but he was acting as though he could.
Since then, the U.S. has devolved in ways we couldn’t have imagined, and Magyar has continued his research on post-Communist autocracies, which, in turn, continue to offer ways to examine the American Presidency. Magyar’s new book, co-authored with Bálint Madlovics, is “The Anatomy of Post-Communist Regimes: A Conceptual Framework.” It contains, among other insights, a critique of how we usually talk about and measure corruption. Magyar and Madlovics write that the problem with measurements used by, say, Transparency International, which produces an annual index of perceived corruption, is that the index assumes that corruption represents a departure from a norm: “They understand the state by its formal identity: as dominantly an institution of the public good, with some subordinates who deviate from that purpose and abuse their position by requesting or accepting bribes and appointing cronies without a legitimate basis.” This view of corruption fails when confronted with a government to which corruption is central, or in which corruption is not voluntary but coercive—where the corrupt relationship is forced by one partner upon the other. In other words, conventional measures of corruption are not applicable to the U.S. under Trump. Corruption is no longer deviant in this country: it is instead the defining characteristic of this Presidency.
The U.S. is still a long way from meeting Magyar’s definition of a Mafia state. The pattern of relationships created by the Administration, however, points to what Magyar and Madlovics call “top-down state capture,” in which the people in charge instrumentalize the apparatus of the state for their own gain. This kind of state capture leads to a “criminal state pattern,” where corrupt relationships imposed from the top become permanent and unavoidable.
The term “criminal state pattern” is extraordinary even to contemplate at this moment, when, in the wake of nationwide Black Lives Matter protests, our society is questioning established notions of crime, criminality, and their opposite: the police. On the day of Trump’s Instagram post, the Times published a compilation of videos of New York City police attacking protesters, the agents of the state menacing and beating people for exercising their political rights. Such incidents have been documented all over the country, in keeping with the rhetoric and behavior of the head of state. The President and the First Daughter hawking the canned beans of one of their supporters while police attack protesters in the streets and a preventable pandemic rages unchecked through vast swathes of the population is what a criminal state looks like. It’s cruel, ridiculous, disgusting. And the President gives it two thumbs up.
Masha Gessen, a staff writer at The New Yorker, is the author of eleven books, including “Surviving Autocracy” and “The Future Is History: How Totalitarianism Reclaimed Russia,” which won the National Book Award in 2017.
1. Zaterdag 27 juni 2020: in Vrij Nederland en Trouw van deze dag staan mijns inziens twee alarmerende artikelen.
Privé-beveiligers van Thierry Baudet werkten een demonstrant met geweld tegen de grond omdat hij in de weg liep bij het maken van een filmpje van de grote leider, maar geen haan die ernaar kraait. Nederland is in rap tempo een grimmig land aan het worden, stelt Thijs Broer.
Op het eerste gezicht leek mij deze stelling nogal boud:
"Als de beveiligers van Baudet geweld plegen tegen een demonstrant halen we collectief de schouders op"
Oordeel zelf:
https://www.vn.nl/beveiligers-baudet/?utm_source=doorstuurmail&utm_medium=email&token=Zmw1UjdMaXVsNEtsUzNoc1Z3aVMvN3N4THJNenQ1UnBvV0xZM3p5SlNWMD0&utm_campaign=share via @vrij_nederland
Na lezing echter deel ik de zorg van de columnist.
Voor elke prijs dienen wij als samenleving te voorkomen dat wij in Nederland, in Europa, eigenlijk overal een revival van SA - achtige paramilitaire groeperingen krijgen.
En dat zulks daadwerkelijk al in de Verenigde Staten dreigt te ontstaan bewijst het onderstaand artikel in Trouw van heden morgen met de kop: "Dwepen met oorlog tegen de staat"....
[i] Graag verwijs ik hierbij naar de prachtige biografie van Thorbecke met de titel: “Thorbecke wil het” biografie van een staatsman van Remieg Aerts Johan Rudolf Thorbecke (1798-1872) geldt als architect van de grondwet, de Nederlandse staatsinrichting en de parlementaire democratie. Hij wordt nog steeds aangeroepen in actuele politieke kwesties. Hij is de enige Nederlandse politicus met standbeelden in drie verschillende steden. Wie was Thorbecke? Als halve Duitser en lutheraan uit een berooide Zwolse familie maakte hij in zijn eerste vijftig jaar een wetenschappelijke carrière, als classicus, filosoof, historicus en jurist. Pas daarna ging hij in de politiek. Van 1848 tot 1872 legde hij als grondwetgever, Tweede Kamerlid en premier van drie kabinetten zijn wil op aan de Nederlandse politiek. Hij brak de macht van het bestuurlijke ancien régime en opende de weg naar modernisering. Als compromisloze figuur tussen ‘karnemelkmannen’ was hij de eerste politicus die het land in kampen van vereerders en haters verdeelde. ‘Populair is alleen hij, die met zijn volk de fouten deelt.’ Hij gaf vorm aan de rechtsstaat, de parlementaire politiek, de constitutionele monarchie en de scheiding van kerk en staat. Hij richtte Nederland in. Voor zijn vrienden, vrouw en kinderen bleef hij altijd: Thorbecke. Maar zijn huwelijk met zijn ‘Madonnaatje’ Adelheid Solger is een van de tederste romances van de negentiende eeuw geweest. Met de jaren is Thorbecke een mythische figuur geworden, een monument. In de eerste volledige biografie sinds jaren brengt Remieg Aerts deze intrigerende staatsman tot leven, in een breed panorama van de politiek, wetenschap en cultuur van de negentiende eeuw. Voor onze tijd bepaalt hij opnieuw de ware betekenis van THORBECKE